İlk günün yorgunluğundan ve telaşından mı yoksa çoğunluğun tatlıya karşı olan düşkünlüğünden mi bilinmez, soğukta uzun bir zamanı Demel'in vitrininin önünde ağzımızın suyu akarak geçirdikten sonra kapıdan içeri adımımızı attık. İçerisi nasıl kalabalıktı. Kapının hemen girişinde uzanan camlı büyük pastane dolabıın içinde çeşit çeşit tatlılar sergilenmeydi. İnanmayanlar ve abarttığımı düşünenler için biraz sonra çektiğim fotoğrafları yayınlayıp, zorlukla yutkunmalarına sebep olacağım. Diyette olanlar için şimdiden sonraki yazı ve fotoğraflar sakıncalar içermektedir, haberiniz olsun. Sonradan söylemedi demeyin!
Kafenin sol tarafına ilerlememse ne yazık ki mümkün olmadı. Kraliçe Sisi'nin de çok sevdiği söylenen menekşeli mor şekerlemelerden alabilmem için zorlu bir savaş vermem gerekiyordu. Şöyle düşündüm kendi kendime: Daha burada geçirecek birkaç günün daha var, mutlaka yine gelirsin buraya.
Çocuklarla beraber kalabalığın bizi götürdüğü yere doğru ilerlemeye başladık. İlk katı çıktığımızda Demel'in dillere destan açık mutfağı karşımızdaydı. Mutfakla aynı kattaki masaların hepsi doluydu. Bir müddet çocuklarla beraber camla çervrelenmiş mutfağın içinde şeflerin hummalı bir şekilde yaptıkları çalışmaları seyrettik, fotoğraflarını çektik. Flaşsız çekmek kaydıyla fotoğraf çekmek serbestti. Mutfak çalışanları da belli ki, içerinin fotoğrafını çeken insanların oluşturduğu görüntüye çoktan alışmışlardı. Hem çalışıyorlar, hem de kendi aralarında konuşuyorlardı. Bir kere bile yaptıkları işten kafalarını kaldırıp, dışarıda kopan fırtınaya bakmadılar.
Bu katta oturma şansımızın olmadığını anladığımızda bir üst katın merdivenlerini tırmanmaya başladık. Merdivenlerden başlayan sıranın sonuna eklendiğimizde hâlâ umutlarımızı yitirmiş değildik. Sıranın en önüne geçtiğimizde heyecan son noktadaydı. Seyrede seyrede geldiğimiz kekler, pastalar ve kahve içme isteği sabırsızlanmamamıza sebep oluyordu.
Yanımıza yaklaşan garsonlar kaç kişi olduğumuz sorduklarında aldıkları cevaptan hiç memnun olmuyorlardı. Tabii biz de verdikleri cevaptan! Yedi kişilik bir masa bulmak pek kolay değildi. Nerdeyse küçük veletleri tanımamazlıktan gelecektim. Kendi kendime konuşup durmaya başlamıştım. Ne yani diyordum, çocuklu olmak suç mu?
Üstelik iki aileydik ve bizim bir çocuğumuz, arkadaşlarımızın da iki çocuğu vardı. Aile başına öngürülen çocuk ortalamasının altında olduğumuz aşikardı.
Uzun bir süre bekledik arkadaşlar!
Sonunda sipariş verdiğimizde kendimizi kaybetmiştik... İşte kanıtı!
Etiketler: Avusturya Gezisi, Demel, viyana gezi notları, viyana gezi yazıları, Viyana Gezisi, Viyana Yeme-İçme Notları, Viyana'nın en güzel kafes
