İlkokul öğretmenim erkekti.
Sertti.
O zamanlar belki de bütün öğretmenler öyleydi.
Uzun boyluydu.
Kara tahtanın hemen yanındaki masada oturur, tahtaya kaldırdığı öğrencilere sorular sorardı.
Hatırladığım kadarıyla sinirlendiği öğrencilere tebeşir fırlattığı olmuştu.
Çoğunlukla aynı öğrencileri döverdi.
...ama inanın sevgiyle anıyorum kendisini.
Olmadık yerlerde anısı çıkıyor karşıma. İlkokul hayatım boyunca beraber geçirdiğimiz beş yıldan çok, okula ilk başladığım günü hatırlıyorum.
Üstündeki takım elbisesini, kadife kumaşından ziyade bana rengiyle yumuşaklık hissi veren ceketini.
Her öğretmenler gününde bahçeden koparıp, götürdüğüm kimisi bitli gülleri anımsıyorum.
En çok, kitap okuma alışkanlığını bana kazandırdığı için seviyorum kendisini. Yuvarlayarak bir kurdele ile bağladığı ve hediye ettiği masal kitaplarını hâlâ saklıyorum. Zannediyorum kitap hediye almanın hazzını öğretmeninle yaşadım ben. Her evimize geldiğinde getirdiği küçük hediyeleri, her karne gününde karnemin yanına eklediği dolma kalemleri unutmam mümkün değil.
Kağıt, kalem, kitap...
Benim ruhumu büyüten şeyler oldu.
Bir tek!
Bir tek, hiç el işi yaptırmadığı için kızardım kendisine.
Pirinçleri ya da makarnaları boyamazdık biz hiç.
Ya da el işi kağıtlarını elimizdeki kalemlerle minik minik koparıp yapıştırmadık resim niyetine.
Sanırım çoğu zaman resim dersinde matematik yapardık.
Yan komşunun kızının hep elişi ödevi olurdu. Kıskanırdım.
Etamin de yapmadım ben!
Ama etamini çok sevdim. Bana hep çok naif geldi etamin yapmak...
Yapamasam da, Paris'te hep anlatıp durduğum pasajlarda etamin satan dükkanlar keşfettim.
Paylaşmasam olmazdı!
Adres: La Bonheur des Dames
The Passage Verdeau: 8. Passage Verdeau- 75009 Paris
Metro: Grands BoulevardsEtiketler: etamin, Fransa, paris
