Macera Kitabım'ın gezerken yaşadıkları- Özlem Öztürk: Gün 2: Cumartesi, Kuzuların Sessizliği...

Aslında niyetim tam da Leylak Dalı'nın dediği gibi bir gün öncesini yazmaktı. Günün sabah vaktinde bir aralık bulup bir önceki günü yazmak daha kolay geliyor. Diğeri hâlâ yaşanmadı ne de olsa. Ama an itibariyle dışarıda yağan yağmuru görünce bugünden bahsetmek istiyorum. Ondan bahsetmeden, zarifliğine değinmeden geçemeyeceğimi biliyorum. Belki de işin tek güzel yanı bugün evde olmam; zira evde olduğum günlerin hepsi çok güzel geliyor gözüme. Ben ne zaman bu kadar evci bir insan oldum? Sanırım ev huzurunu hep sevdim. Şimdi evimi de, evin önüne açılan bahçeyi de, yol boyunca her nasılsa kesilmekten kurtulmuş yaşlı çam ağaçlarını da seviyorum. Yağmur yağdığında çam ağaçlarından çok güzel bir koku yayılıyor. Kokuyu duymak için ağaçların dibine kadar gitmek, burnunu dünyanın tüm kokularına kapayıp bir tek onlara açmak gerekiyor. Aslında dünyadaki her şey gibi onlar da özel ilgi istiyorlar. Çok bir şey değil, usulca gövdelerine dokunmak, dikenli yapraklarını avuçlamak yeterli. Bu kış bahçedeki minik ladine şu renkli ışıklardan saracağım, cancanlı renkleri olanlardan, bir yanıp bir sönenlerden. Bahçede sessiz sakin büyümeye çalışan, usulca bizi gözleyen ladinin hoşuna gider mi bilmiyorum ama gecenin karanlığında ışıldaması benim hoşuma gidecek. Yatmadan önce Selçuk'a ladinin ışığını kapatsana dediğimde yüzünün şeklini görmek istiyorum ayrıca.

Bugün belki yürüyüşe de çıkarım. Böyle havalarda yürümekten hoşlanıyorum. Hem pilatese de başlamışken spor hayatımı azıcık renklendirmeye çalışayım. Yoksa şiş göbeğimden, selülit görüntülerinden, gevşek kollarımdan şikayet edip duruyorum. Umarım şikayet etmeyi seven bir yaşlı kadına dönüşmem ileride :) Yoksa bu işten sizler de çok çekersiniz. Yaşlanınca da hâlâ burada olacak mıyız?

Dün gece güzel bir geceydi. Kadıköy'e buluşma saatinden biraz önce gidip Cafe Nero'ya oturdum. Sizin de haberiniz var aslında bundan. Dün anlatmıştım. Blog yazısının son paragrafını tamamlamış, bir fotoğraf ekleyip geceye hazırlanmıştım. Görev bilinci başka bir şey. Buluşma yerimiz Birtat Meyhanesi diye bir yerdi. Gecenin sonunda mekanla ilgili düşüncem hiçbir şeye benzemediğiydi. Tabaklara konmuş kelek kavunlara itiraz edince garson yapacak bir şeylerinin olmadığını, kestikleri kavunun böyle çıktığını söyledi. Sonra mekan sahibi geldi. Değil bir kavun güzel çıkana kadar on kavun keseceklerini, hepsini de önce kendisinin tadıp sonra masaya göndereceğini söyledi. Bilmem kaç yıllık meyhanecilermiş. Neticede mezeler ortalama lezzetteydi, hizmet sıfırdı, meze tabaklarının içinde servis kaşıkları yoktu. Gecenin sonunda demi geçmiş, bayat bir çay getirdiler. "Yahu yeni çayınız yok mu sizin?" deyince yarım saat sonra diye cevap verdi garson. Elbette çay falan gelmedi. "Eee, o zaman çay yerine birer kahve alalım biz." dedik biz de masa olarak çaydan umudu kesince. Kırk dakika sonra köpüksüz kahveler bir tepsinin içinde geldi. Fincanların tabakları yoktu; muhtemelen gecenin bir yarısı kahve isteyenlerin kafalarının bir dünya olacağını düşünmüş olmalı işletme. "Altı tane kahve veremem." dedi garson, "Kahveler sahipli!" Dörde razı olduk. Bir ara belki hesabı da almazlar diye heveslendiysek de masanın üstündeki üç beş mezeyle rakıya 550.00 TL hesap geldi. Gecenin özetini mekan açısından geçecek olursam şöyle diyebilirim: Ya bu mekanlar hep böyle rezil, ya da ben artık bu ortamlardan geçmişim. Kadıköy gece vakti bir hayli çirkinleşmiş. Gürültüden konuşmakta zorlandık. Birbirimizi duymak için fazladan çaba sarf etmek durumunda kaldık. Nihayetinde Feridun Hoca ile sohbet etmek, yaşamından ayrıntılar koparmak, her seferinde ucundan kıyısından özel hayatıyla ilgili bir ipucu aradığımız sorularla onu güldürmek güzeldi.

"Hadi adam gibi bir çay içelim" diye çaycı/kahveci dükkanlara doğru ilerleyip, birer bardaklık keyif için yol üstündeki kahvecilerden birine oturduğumuzda, mekanın garsonlarının tinerci çocukları ölesiye dövmesi tadımızı kaçıran son şey oldu. Çocukluğumun Kadıköyü tıpkı çocukluğum gibi çok uzaklarda kalmış. Ülkem böylesine değişmiş ve yozlaşmışken Kadıköy'ün aynı kalmasını beklemek fazla ütopik olurdu sanırım.