İlerde bir gün birisi bana "2017 yılında ne yaptın?" diye sorarsa, "Liste yaptım." diye cevap vereceğim. Haksız mıyım ama? Listelerle hem kendimi hem de sizi bunalttım. Ama başladığım işi bitirmeden iç huzuru bulamayacağımdan dolayı devam ediyorum. Hem ne kaldı şunun şurasında? Sadece beş hafta! Sonrasında muhtemelen kendime başka bir meşguliyet bulacağım. Aklımda dolaşan şey kitaplar ve seyahatler konusunda yazmak. En sevdiğim şeyler nihayetinde. Üstelik her hafta aynı şeyi tekrar etmemiş olurum.
 |
| Strazburg Yeni Yıl Pazarı |
Öncelikle sağlığım, ailem, oğlum, Selçuk, kendi paramı kazanabilmem, oğlumun güzel bir okula gitmesi, seyahat edebilecek gücümün ve maddi durumumun olması, seyahat etmeye dünden razı bir kocamın olması, Kuzey'in uyumlu bir çocuk olması, ailece kitap okumaktan hoşlanıyor olmamız, soframızdan misafirin eksik olmaması, dostlarımızı ağırlayabilecek maddi imkana sahip olmamız, can dostlarım, Yazı Evi'nin kapısının her daim açık olması...
Minnettar olduğum öyle çok şey var ki... Halime şükretmem için etrafıma şöyle bir bakmam, gazete sayfalarını öylesine karıştırmam, televizyona kısacık bir an göz atmam yetiyor. Belki bu sebepten bu aralar sık sık sahip olduğum güzel anlara sarılmak geçiyor içimden. İz bırakan, iyi ki yaşıyorum dediğim o minicik anları kucağıma almak, ılık nefesimle güzel sözler fısıldamak istiyorum. Unuttuğum nice kıymetli an var hayatın içinde; yaşam telaşına mahkum olmuş hepsi, günlük koşturmanın içinde yitip gidiyor. Bugün yeni yıkanmış çamaşırların kokusu geldi burnuma; sanki dün kapıyı çalan kış değilmiş gibi bahar gelmiş zannettim bir an. Elimdeki bir bardak suya içimden geçen minik bir şükür duasını bıraktım dudaklarımdan. Su bile fark etmemiştir belki! Kim bilir? 😍 Ama ben umutla doldum. Hayat, çok zor diye ara ara söylenirken aslında benden öte nice insana çok daha zor geldiğini fark ettim. Gülümsemek için her daim sebep var. Elbette görebilirsem.
İstikamet Basel... Oradan ver elini Strazburg 😍
Yarın sabah yola çıkıyoruz. Yol hali dolanıp duruyor etrafımda. Zıplıyor çoğunlukla, çığlıklar atıyor. Neşesini elinden almamaya dikkat ederek gülümsüyorum elbette. Yüzümde sebepsiz bir gülümseme görenler olmuştur belki de bugün. Önce Basel'e. Küçük bir bavulla. Süslenmiş çam ağaçlarının, ışıl ışıl sokakların, sıcak şarapların ve sanırım soğuğun kol gezdiği Avrupa kentlerinde birkaç gün hafiflemek niyetimiz. Üçümüz olacağız. Tüm yıl boyunca aynı evde yaşayıp da iş, ev, okul derken unuttuğumuz, çoğu zaman da bile bile harcadığımız sohbetleri yapmak niyetindeyiz. Ben çakırkeyif olurum belki. Boyumdan büyük kahkahalar atarım. Belki Kuzey de çok ufakken söylediği gibi aynı cümleyle sarılır bana: Annemin içine deli kaçmış galiba!
Hâl böyle olunca hayata minnettarım. Hem de içtenlikle. Arada sert silleler atsa da bugünüme kalben şükrediyorum. Herkese de tüm kalbimle dünyanın en güzel günlerini, en hafif kahkahalarını, en içten sarılmalarını diliyorum. Yanında bazen bir bardak çayla, bazen sıcak çikolatayla, bazen de karanfil-tarçın kokulu bir şarapla...